مصاحبه کلاه استودیو با تریس وان
تریس وان هنرمند شهری اهل سنگاپور است که آثار خلاقانه ای در خیابان و گالری از خود به جای گذاشته.آثار او در گالری های کشور خود و چند جای دیگر دنیا به نمایش در آمده و نیز بر دیوار های شهر محل زندگی اش شناخته شده اند. بعد از مدتی دنبال کردن آثار این هنرمند جوان برآن شدیم که گفتگویی با وی داشته باشیم. از او در مورد جنبه های مختلف کار و زندگی اش سوالاتی پرسیدیم که در زیر می خوانید
کلاه استودیو: می شه توضیح بدی که هنر خیابونی رو چه جوری شروع کردی؟ اولین کارت کی و کجا بود؟
تریس وان: شروع کار من تقریبا حدودای دهه نود بود… چند سالی روی کاغذ طرح زدم تاسبک شخصی خودمو پیدا کنم. چند سال بعدش با گروهی آشنا شدم که چیزهای زیادی ازشون یاد گرفتم و شانسم باهام یار بود و تونستم برای اولین بار توی یه همایش هیپ هاپ به طور قانونی نقاشی کنم. البته باید بگم که حسابی گند زدم
کلاه استودیو: از نظر تو هنر خیابونی چه مفهومی داره و احساس می کنی که باید غیر قانونی باشه؟
تریس وان: به نظر من هنر خیابونی صرفا بیان و صدایی ست متفات برای مخاطبی متفاوت . البته منظورم انکار یه جور حس نخبه گرایی در هنر های زیبا نیست بلکه فکر می کنم هنر خیابانی هنر رو در مقیاسی بزرگ تر در معرض دید مخاطبانی بیشتر قرار می ده چون همینطور که از اسمش پیداس در خیابونا اتفاق می افته که در مقایسه با اثری که توی گالری به نمایش گذاشته می شه افراد بیشتری اونو می بینن
در مورد قانونی یا غیر قانونی بودنش به نظرم بستگی به مفهومی داره که هنرمند سعی داره بیان کنه البته می شه گفت یه اثر غیر قانونی قطعا توجه بیشتری به خودش جلب می کنه ولی اگه بی معنا و مفهوم باشه فکر می کنم می تونه خرابکاری و تخریب اموال عمومی تلقی شه
کلاه استودیو: دوست داریم بدونیم مردم شهری که توش زندگی می کنی چه نظری در مورد هنر خیابونی دارن ؟ معمولا واکنشوش مثبته یا منفی؟
تریس وان: معمولا منفی . غالبا اولین سوالی که در ازای نمایش کارم در خیابون ازم می پرسن اینه که برای این کار مجوز داری و در مقابل جواب منفی من شروع می کن به سخنرانی در مورد قوانین و عواقبی که ممکنه متوجه من باشه و ازاین دست حرف ها … محلی ها معمولا نظرمثبتی در مورد کارم ندارن . به نظر اونا این کار باید قانونا مجاز باشه در غیراینصورت واکنشون جز اخم و تخم نیست . متاسفانه باید بگم که مردم شهر من بسیار بسته و سطحی نگرند
کلاه استودیو: عرصه هنر خیا بونی رو تو کشورت چطور می بینی؟ می شه برامون توصیفش کنی؟
تریس وان: به طور جد می تونم بگم کاملا بی روح و راکد. شاید به دلیل مسایلی که در بالا توضیح دادم زیاد نیست تعداد کسانی که جرات کنند اثری خوب وجسورانه از خودشون روی دیوارهای شهر به جای بگذارن. کار با مجوزم که به معنای بررسی سخت گیرانه و دقیق ایده هنرمند و در نهایت سانسور شدنشه به طوری که توبیشتر موارد دیگه ماهیت اولیه شو کاملا از دست می ده و فرسنگ ها از ایده اصلی هنرمند فاصله داره و دیگه نمی تونه تاثیری رو که هنرمند می خواسته روی مخاطب بگذاره
کلاه استودیو: این طور به نظر می رسه که کارهات ربطی به فرهنگ بومی خودت نداره بلکه بیشتر به عرصه جهانی هنر خیابونی و اسکیت بازها مربوط می شه ؟ این درسته؟ نظرت در این مورد چیه؟
تریس وان : به نوعی می شه گفت کارهام بازگشتی به فرهنگ بومی خودم است . ایده اسکیت بازان سایه در ستایش فرهنگ اسکیت بازی بومی شکل گرفت. فرهنگی که در پرادختن من به هنر خیابونی تاثیر بسزایی داشت و دلیل کار کردن در شب هم بازتاب اینه که چطور اغلب اوقات اسکیت بازای محلی به خاطر خنک تر بودن هوا شب ها اسکیت می کنن . من تو عرصه اسکیت بازی اسکیت بازان محلی بسیار با استعدادی رو دیدم و می شناسم که البته باید بگم در مقایسه با اسکیت بازان مطرح در عرصه جهانی شهرت چندانی ندارند و به همین دلیل هم هنرمندان خیابونی خیلی کمتر به اونها می پردازند و این بدین معنی ست که این عرصه هنوز اونقدر که باید رشد و پیشرفت نکرده که مورد توجه قرار بگیره.درست مثل اسکیت بازای سایه که تنها در گوشه ای نامعلوم در شهر می شه اونها رو پیدا کرد
کلاه استودیو: گرافیتی و هنر خیابونی رو تو دنیا چطور می بینی؟ کسی یا کسانی هستن که ازشون الهام گرفته باشی و یا اینکه کاراشونو دوست داشته باشی؟
تریس وان: این عرصه بسیار وسیع و الهام بخشه بخصوص وقتی هنرمندان در کنار کار با اسپری و ماژیک از مواد دیگه ای هم در کاراشون استفاده می کنن. به عنوان نمونه هنرمندان گروهی به نام لابراتوار تحقیقات گرافیتی که از تکنولوژی در کارهاشون استفاده می کنند و یا مارک ینکینز که مجسمه هایی از نوار چسب می سازه و بنکسی که همیشه خلاق و نوآوره و بسیاری دیگر این هنرمندان از استفاده مکرر و یکنواخت ابزار و تکنیک های مرسوم دست کشیده و سعی می کنن با تکیه بر خلاقیت و به کارگیری مواد متفاوت کارهای تاثیر گذار تری از خودشون تو خیابونا به جای بگذارن
کلاه استودیو: یه نوع بازی بصری در کارهات به خصوص در نحوه ی بکارگیری بوم و دیوار و فضای اطرافش به عنوان نمونه دریکی از کارهات به نام اسکیت بازای سایه وجود داره. می شه در این مورد کمی توضیح بدی؟
تریس وان : بله همین طوره . من سعی می کنم با در آمیختن سطوح در کارم بهشون ارزش و معنای بیشتری بدم. به نظرم بوم خیلی بیشتر از یک سطحه که فقط بشه روش رنگ گذاشت. بعضی از بومام مخصوص دیوار هایی که تو خیابون نقاشی می کنم . برای اینکه بشه گفت یه کار هنر خیابونیه باید از پیش مناسب ترین مکان رو برای خلقش در نظر داشت و تنها اون زمانه که می شه اسمشو هنر خیابونی گذاشت. هر کار خیابونی باید کاملا منحصر به فرد و مختص مکانی خاص درخیابون باشه
کلاه استودیو: ما این سوال رو از اکثر هنرمندانی که با هاشون مصاحبه می کنیم می پرسیم… اصلا در مورد ایران چیزی می دونی؟ نظرت در مورد ایران و تصورت از ایران چیه؟
تریس وان: یک بار وقتی که داشتم آثار گرافیتی و هنر خیابونی رو تو کشورهای مختلف می دیدم به کارهای خیابونی توی ایران برخوردم که باید بگم بیشترشون کارهای قوی ای بودن از این جهت که بیشترشون بیانی سیاسی داشن حتی سبک کارها – سبک حروف به کار رفته توی گرافیتی ها به عنوان مثال شباهت بسیاری به سبک اسلامی داره. به همین دلیل من می تونم بگم کارها کاملا منطبق بر فرهنگ و کشورتونن. من فکر می کنم فرهنگ ما متاثر از هم دیگه ست و از این رو ماهیتی جهانی داره و من بسیار علاقمندم که به ایران بیام و فرصتی داشته باشم که بافرهنگی که به نوعی متعلق به منم است آشناشم
لینک به سایت هنرمند
